چرا معتقدم نامه هایی به مانند نامه های محمد نوریزاد می تواند مثمر ثمر باشد ؟

شاید از نظر شما ، شما که خود را فردی می دانید که کار از کار را گذشته می بینید و دیگر هم راهی به جز یک دگرگونی کلی برای رسیدن به یک ایران بهتر متصور نیستید ( از جمله خود من ) خواندن نامه هایی که در آن کمال احترام را به شخص اول حکومت می دهد و حتی گاها صفت های بسیار خوبی را به نسبت می دهد چندان خوب به نظر نیاید . اما بیایید و اینگونه به ماجرا نگاه کنیم . هنوز هم افرادی وجود دارند که به کلیت این حکومت و قوانینش و افراد حکومتی علاقه دارند . منظورم اشخاصی نیست که از قبل حکومت منافعشان تامین می شود ، منظورم افرادی است که به واقع طرفدار رژیم است .
شاید تا قبل هر گونه نقدی را که می شنیدند به واسطه اینکه این حرف از سمت دشمن گفته می شود و خوب اصلا چرا باید به حرف او توجه شود نادیده می گرفتند . اما حالا ، حالا که فردی درست از نزدیکترین ها به حکومت می آید و نقد می کند و به چالش می کشد ، می گوید حکومت یزیدیان ( دیگر یک شیعه بد تر از این چه می تواند راجع به چیزی بگوید که انزجارش را نسبت به آن اعلام کند ) و این کار خود را رها نکرده که هیچ می خواهد دیگران نیز به او بپیوندند ... حالا دیگر آن افراد هم نمی توانند به راحتی از کنار این قضیه بگذرند ... آنها را به تامل وا می دارد ... که چرا ؟ چرا شخصی به مانند او که تنها با کمی مدح و ستایش و نا دیده گرفتن می توانست به بهترین پست ها و مقام ها برسد حالا چنین راهی را بر می گزیند؟
اینجاست که اهمیت چنین نامه هایی روشن می شود ! به اندازه کافی کسانی هستند که همانقدر که ما می خواهیم نسبت به حکومت تندند ، بگذاریم تاثیر چنین افرادی هم در جامعه  روشن شود ...